Gisteren was ik op zo’n feestje dat niet uitgaat als een nachtkaars, maar elk uur gezelliger wordt. Het op mijn leeftijd tot 03:00 uur doorhalen met de nodige alcohol, levert de volgende dag over het algemeen echter weinig fun.
Als de zondagochtend is aangebroken en ik rond acht uur al klaarwakker en tevens zo brak als het water in het Veerse Meer nog wat in mijn bed lig te draaien, besluit ik maar op te staan om de, ongetwijfeld vruchteloze, lamlendige zondag 22 mei 2016, tegemoet te treden.
Het heerlijke weer van zaterdag is nog niet geheel verdreven door het aanstormende regenfront en ik geniet daarom in de tuin van het ontbijt. De grijze wolken nemen traag, maar zonder terughoudendheid bezit van de hemel boven mij. Met dezelfde traagheid beleef ik de ochtend. Aan hun drukke vliegbewegingen af te leiden, hadden de koolmeesjes geen feestje gisteravond en ze vliegen, zoals de laatste weken te doen gebruikelijk, af en aan met steeds weer hun bekje vol insecten voor de kleintjes in het nestkastje tegenover het terras.
Plots ontwaar ik boven het geluid van de vrolijk fluitende vogeltjes de stem van een dame. Ver weg en daardoor nauwelijks verstaanbaar. Blijkbaar wil ze met haar boodschap zoveel mogelijk mensen bereiken want ze maakt gebruik van een omroepinstallatie. Ik kijk op de klok en zie dat het half elf is. Ondanks de verdovende invloed van de alcohol, leg ik de link van de omroepster met de Run voor Fun. Het team SWZ Zonhove heeft als sponsoractiviteit voor de SamenLoop voor Hoop Son en Breugel (zie ook “de paarse pot” ) de Run voor Fun op zondag 22 mei bedacht. Tijd om de om zich heen grijpende lamlendigheid een halt toe te roepen. Ik grijp pen en papier en spoed me richting Zonhove.
Via de hoofdingang bereik ik het terrein en zie in de verte al rood-wit lint gespannen; daarachter zal het parcours liggen. Inderdaad, dichterbij gekomen zie ik de deelnemers al druk bezig met hun Run voor Fun. De run is om half elf begonnen met de half uurs run voor kinderen tot 13 jaar en mensen met een beperking. Ik zie een paar kinderen rennen, maar vooral heel veel bewoners van Zonhove voorbij komen. Sommige rollen met hun elektrische rolstoel zelfstandig, andere worden door een rennende begeleider voortgeduwd.
Ik zie een mevrouw met behoorlijke snelheid voorbij komen. Het blijkt Anne Rindt te zijn, trainster bij Eindhoven Atletiek. Haar soepele tred wekt bewondering. Ik zou haar geen halve ronde bij kunnen houden, ook nuchter niet en dan duwt zij ook nog een rolstoel vooruit. Om de confronterende vergelijking met mijn beroerde loperskwaliteiten niet nog verder in mijn nadeel te hoeven ervaren, ga ik er gemakshalve maar van uit dat zij gisteren met een kopje thee de dag om half tien heeft afgesloten en een goede nachtrust heeft gehad.
Daar komen weer een paar deelnemers voorbij en als er een aanmoedigend applaus vanuit het publiek aanzwelt, stopt een bewoner spontaan met rennen om maximaal te kunnen genieten van het zalvende handengeklap. Hij is inmiddels al een minuut of twintig bezig en zal ongetwijfeld tekenen van vermoeidheid voelen. Zijn begeleidster maant hem echter en na een korte aarzeling vervolgt hij zijn weg. Breed lachend en enthousiast.
In de tien minuten dat ik naast het parcours sta, zie ik nu alweer voor de derde keer Nick (DJ Nick) voorbij komen. Hij heeft er goed de pas in, al is dat eigenlijk niet de juiste benaming want hij verplaatst zich op zijn trike. Hij trapt als een bezetene en gooit zich met gevaar voor eigen leven in elke volgende bocht. Gelukkig houdt hij het steeds weer recht door flink tegen te hangen in de bochten, maar op zijn hoge fiets is omkantelen bij deze snelheid natuurlijk niet uit te sluiten.
De klok tikt door en niet veel later hoor ik de omroepdame zeggen dat het elf uur is en de run voor deze categorie is afgelopen. Nu is het veilig om de route te volgen, richting den Tref, want daar zijn start, doorkomst met stempelpost en fourage alsook de finish gesitueerd. Onderweg kom ik een uitgelaten Tom met startnummer 339 tegen. Trots laat hij mij de twee stempels zien die hij heeft verdiend met de run. De vraag of hij fun heeft gehad zou retorisch zijn; dat zie je direct aan zijn enthousiasme.
Ik passeer de brug over de Grote Beek , waar het water stoïcijns aan zijn eigen run bezig is, op weg naar het laagste punt. Overigens had ik het laagste punt aan de andere kant van de brug verwacht, maar het water stroomt hier vanuit de richting van het kanaal langs de Sonnnerie, om uiteindelijk in de Dommel uit te monden. Als ik erover nadenk klopt dat ook wel want de Dommel stroomt ook onder het kanaal door. Maar het onder mij door stromende water in de Grote Beek speelt vandaag een ondergeschikte rol en ik wandel door naar den Tref. Daar is het een drukke bedoeling, al had er wel wat meer publiek mogen staan voor de deelnemers. Nu ontvouwt voor mijn ogen ook het mysterie van de omroepdame. Het blijkt Carla te zijn, die net bezig is met een interview met Laura, een sportieve meid die maar liefst negen stempels op haar stempelkaart heeft verzameld na evenzoveel rondjes rennen. Als beloning krijgt deze winnaar van Carla een tegoedbon, waarmee ze bij de catering een broodje knakworst kan ophalen om de verloren calorieën aan te vullen.
Carla praat het geheel vlotjes aan elkaar en de momenten waarop niets te vertellen valt, worden opgevuld door de muziek van de DJ. Zijn muziekkeuze is afgestemd op zijn haarkleur en bestaat voornamelijk uit grijs gedraaide “ klassiekers” zoals “ Mooi was die tijd” van Corry Konings. Niet de opzwepende muziek die je bij een run zou verwachten, dus na wat aanwijzingen gooit hij het over een andere boeg en past de muziek beter bij het thema van de dag.
Bij de stempelpost heeft Ruud een centrale plaats ingenomen onder de partytenten die daar staan opgesteld. Hij is met bed en al naar buiten gerold en samen met twee anderen zorgt hij ervoor dat de voorbijsnellende deelnemers elke ronde vliegensvlug voorzien worden van een stempel.
Inmiddels verzamelen zich een aantal hardlopers rondom de start. Hun professioneel uitziende kleding, gespierde kuiten en pezige lichamen verraden hun doel; lopen, lopen en nog eens lopen. Ze gaan deelnemen aan het tweede deel van de Run voor Fun en dat is een uur lang rennen over het terrein van Zonhove over een verlengd parcours van een kilometer lengte. Ook weer voor het goede doel natuurlijk, dus ook hier geldt weer dat elke stempel telt.
Op een aantal shirtjes zie ik “SpringBokken” staan, de Sonse atletiekclub waar ik als jongen ook bij zat. Regelmatig moesten we daar een kilometer rennen en ik herinner me nog pijnlijk goed hoe ik, ondanks verwoede pogingen, steevast als laatste aan de meet kwam. Ach zo slepen we allemaal onze traumaatje mee op ons levenspad.
Tussen de profs ontwaar ik ook een paar dappere buurtgenoten en wel Esther, haar dochter Floor en Anne. Mooi dat zij zich op deze manier ook inzetten voor de SamenLoop voor Hoop. Het is al even na half twaalf als de circa dertig deelnemers zich achter de startlijn opstellen en Carla het startsein geeft voor een uur lang rennen. De stoet zet zich vlot in beweging en tot mijn verbazing zie ik ook Anne Rindt weer voorbij komen in haar rode shirt. Nog geen uur geleden heeft ze in hoog tempo een half uur lang een bewoner in een rolstoel het parcours rond geduwd en nu rent ze hier alweer voorbij als een jonge hinde. Respect.
Samen met Carla kijken we de lopers na tot ze om de hoek verdwijnen en vragen ons vervolgens af hoe lang ze over één rondje zullen doen. Schattingen lopen uiteen van vijf tot tien minuten met als meest nauwkeurige tijd 8 minuten en 31 secondes. Het wordt niet helemaal duidelijk waar die laatste 31 seconden op gebaseerd zijn, want veel eerder dan verwacht komen binnen vijf minuten de eerste lopers al aan bij de stempelpost voor hun eerste stempeltje. Een kilometer in minder dan vijf minuten. Top! Opvallend veel dames lopen mee, waarvan een aantal vrijwel constant sprintend, althans zo ervaar ik de snelheid waarmee ze voorbij komen.
De rondjes rijgen zich aaneen en de deelnemers blijken wat last te hebben van de warmte. Gelukkig is er een bevoorradingspost bij de stempelpost, zodat iedereen elke ronde een bekertje water kan drinken. Na een aantal rondjes zie ik Anne Rindt met nummer 320 tot mijn verbazing een bekertje water over haar hoofd leeg gieten. Ze heeft al niet al te veel kleren aan en daarbij vind ik het niet heel warm, maar blijkbaar is de combinatie met de hoge luchtvochtigheid door de naderende regen toch reden voor behoorlijke opwarming. Een paar rondes later zie ik een paar dames zelfs vrolijk water naar elkaar gooien. Brrr. Warmbloedige types?
Onze meiden van de buurtvereniging houden goed stand tussen het veld van doorgewinterde lopers. Zo laat Esther Floor en Anne gewoon achter zich en rent ze schijnbaar moeiteloos elke ronde in nagenoeg exact 5 minuten, alsof ze cruise control heeft aanstaan. Maar Floor en Anne laten zich niet kisten en ondanks dat de vermoeidheid op het gezicht van Anne af te lezen is, blijft ze onverstoorbaar naast de langbenige Floor rennen. Vader Jac kijkt vanaf de zijlijn tevreden toe, hoe zijn gezin hier stempel na stempel verzamelt. Halverwege het parcours krijgt Esther regelmatig de opdracht van Tyco dat ze niet te moe moet worden.
Sjef, de chef van Carla, met nummer 365 komt elke ronde heupwiegend op de muziek over de streep. Blijkbaar heeft hij nog heel veel energie over, of probeert hij de aandacht af te leiden van zijn rondetijden. Na 54 minuten is het tijd voor de laatste ronde en dat komt goed uit, want de eerste regendruppels dienen zich aan. Vooralsnog niet in grote hoeveelheden, maar toch. Een enkeling blijft maar doorgaan en zet na 57 of 58 minuten, bij het passeren van de eindstreep nog een indrukwekkend sprintje in voor een laatste ronde. Tevergeefs, want na exact 60 minuten stopt de stempelpost met stempelen. Als laatste komt na 1:03 uur Harold met nummer 318 over de streep.
En dan is het voorbij. De regen maakt aanstalte om het stokje over te nemen en alle aandacht op zich te vestigen. Voor mij tijd om naar huis te gaan en de afsluitende ceremonie niet af te wachten. Ik zet het op een lopen om te voorkomen dat ik met mijn aantekeningen doorweekt van de regen thuis aankom, maar na een paar honderd meter gaat het tempo er alweer uit. Hijgend en puffend moet ik mijn run afbreken. Nu pas ervaar ik wat voor een prestatie het is om een uur lang continu te rennen. Mijn twee minuten zullen de krant niet halen en dat is maar goed ook. Op naar 4 en 5 juni voor de SamenLoop voor Hoop Son en Breugel. Jij komt dan toch ook?
Gehurterbijschrijver