Begin mei kregen we een uitnodiging toegestuurd van Yvonne den Exter. De invitatie betrof een bijeenkomst over de ophanden zijnde nieuwbouw van Zonhove. Onder haar sierlijke handtekening stond voor de duidelijkheid haar
functie vermeld. Het sexeneutrale ‘zorgdirecteur’ wekte de indruk dat deze persoon belangrijk was op het gebied van zorg.
Op maandagavond 13 mei om 19.30u was het zover. Net op tijd komen we aan bij D’n Tref. Met ons kopje thee en plakje cake worden we direct de zaal in gedirigeerd. Binnen veel bekende gezichten uit omliggende straten. Eigenlijk zijn altijd dezelfde buurtbewoners bij dit soort bijeenkomsten aanwezig. Eerst neemt Stephanie het woord. Ze is verantwoordelijk voor PR & Communicatie. Volgens mij betekent dat zoveel als : probeer te voorkomen dat collega’s iets naar buiten brengen dat binnenskamers moet blijven. Dat is aan de volgende spreker wel toevertrouwd.
Een deftige dame op leeftijd krijgt de microfoon. Ze stelt zich voor als hoofd van de Raad van Bestuur van SWZ. Zij is de baas. Ze benadrukt dat nog maar eens door te vermelden dat ze behalve over Zonhove met haar circa 170 cliënten, over nog een tiental gelijksoortige vestigingen en ruim duizend cliënten de scepter zwaait. Lijkt me een drukke baan. Fijn dat ze toch even tijd kan maken voor ons buurtbewoners. Tegelijk lijkt ze ermee te willen zeggen dat er meer zaken spelen dan alleen deze verbouwing en dat ze vooral op applaus hoopt, zodat ze vooruit kunnen met de plannen.
Dat was een paar jaar geleden wel anders, zo vertelt de mevrouw. Toen was er geen geld en bleef het bij luchtkastelen bouwen. Nu brandden de centjes in haar zak en stond ze te popelen om te beginnen. Toch had ze blijkbaar niet genoeg gespaard voor de hele klus. Op de tijdlijn konden we zien dat de na de eerste sloop- en bouwfase vanaf 2020, in 2023 een pauze was ingelast. Die was nodig om de financiën te controleren. Daarna konden ze verder slopen en bouwen tot de oplevering in 2027. Op de vraag of de pauze ook tot verandering, uitstel of versobering zou kunnen leiden wegens toekomstige tegenwind antwoordde ze ontkennend. Bijzonder dat ze dat nu al zeker weet. We moesten haar maar geloven, zo straalde ze uit.
Dan krijgt een volgende mevrouw het woord. Vaag herken ik haar nog van een vorige bijeenkomst, een paar jaar geleden. Volgens mij heet ze Irene, maar ik vergeet namen altijd zo snel. Ik heb Stephanie daarom gevraagd om de namen en functies van de sprekers door te geven. Een paar dagen later kreeg ik een berichtje dat het haar nog niet gelukt was. Wellicht vanwege binnenskamers overleg. De mevrouw, die ik voor het gemak Irene noem, neemt ons in vogelvlucht mee over het nieuwe Zonhove. Net als in de plannen uit 2016 is het ontwerp gericht op de centraal gelegen Grote Beek. Er komen mooie plaatjes voorbij op het grote scherm. Jammer genoeg is op de plattegrond niet aangegeven hoe de Nieuwstraat en de Antoon van de Venstraat liggen ten opzichte van het ontwerp Voor de minder ruimtelijk ingestelden is het vooral een zoekplaatje.
Misschien is de getoonde plattegrond wel typerend voor de avond. Enerzijds de naar binnen gerichte focus op het ontwerp, waarbij de omgeving slechts een witte vlek is. Aan de andere kant bezorgde omwonenden die zich, al dan niet terecht, al zorgen maken over de huidige verkeersdruk, laat staan de toekomstige.
Tenslotte verschijnen twee hippe heren in pak ten tonele. Het zijn de architecten. Voor zover Irene ze nog niet het gras voor de voeten heeft weg gemaaid, nemen zij ons aan de hand mee en samen wandelen we virtueel over het nieuwe Zonhove. Hilarisch genoeg worden daarbij links en rechts figuranten, in de vorm van voetgangers en rolstoelers overlopen. Die digitale figuranten voelen zich waarschijnlijk een beetje zoals wij buurtbewoners.
De architecten hebben een mooi ontwerp afgeleverd. Daarin zijn drie soorten woningen opgenomen, die qua vorm, kleur- en materiaalgebruik herkenbaar aansluiten bij hun positie in het veld. Zo zijn er beekwoningen, parkwoningen en robuuste boswoningen. De woningen worden ruimer dan nu. Logisch, want daarom was nieuwbouw nodig. Op de vraag van Herman of nu iedereen een eigen badkamer krijgt, volgt geen simpel ‘ja’ of ‘nee’. Er moet op de kosten gelet worden en dan is één badkamer per twee bewoners een mooi compromis volgens de mevrouw die de baas van iedereen is. Herman weet nog dat dertig jaren geleden bij de nieuwbouw heel veel grond verzet is om hoogteverschillen te creëren. Dat zorgt in het nieuwe plan voor hoofdbrekens. Wegen mogen niet te steil worden om te voorkomen dat cliënten in conflict komen met de zwaartekracht. Voor het hoogteverschil hebben ze naast de beek een mooie oplossing gevonden, door een drielaags gebouw twee maaiveldhoogtes te geven. Dat betekent dat er een ingang is op de begane grond aan de beekzijde en eveneens op de eerste verdieping, maar dan aan de achterzijde. Zo wordt de discussie over het aantal woonlagen ook in de kiem gesmoord. Slim opgelost.
Ook het centrale, ronde ‘ evenemententerrein’ is fraai geïntegreerd. Grenzend aan de beek, zal het vanuit veel gebouwen zichtbaar zijn. Fijn voor cliënten die een evenement alleen vanuit ‘thuis’ kunnen meemaken. De opmerking dat de centrale ligging geluidsoverlast voor omwonenden beperkt lijkt me lastig te onderbouwen, aangezien de bebouwing rondom niet aaneengesloten is. Overigens kan ik me nauwelijks voorstellen dat buurtbewoners serieus last hebben van geluidsoverlast van evenementen op Zonhove. Overlast zal er zeker wel zijn tijdens sloop-, hei- en bouwwerkzaamheden. Alles gaat immers tegen de vlakte, afgezien van het bouwblok met daarin de Emiliusschool.
Maar nee, op het ontwerp zelf valt niet veel aan te merken. Het ziet er mooi uit en geeft de cliënten en medewerkers iets om naar uit te kijken. De schaduwzijde is de verkeersafhandeling. Daarover blijft de presentatie vaag. Waar in 2016 nog werd gesproken over een soort ringweg, lijken er nu twee doodlopende randwegen te komen. Beide raken elkaar net niet, waardoor gevaarlijk sluipverkeer voorkomen wordt. Vanuit de Nieuwstraat gaat de ene, iets zuidelijker dan nu, vlak langs de Emiliusschool om uit te komen bij een rotonde rondom de oude treurwilg. De andere, vanuit de Antoon van de Venstraat loopt achter de nieuwbouw van Zonhove en achter de huizen aan de Antoon van de Ventsraat door, tot diep het terrein op. Van de huidige sloot en groenstrook lijkt niet veel over te blijven. Het blik moet tenslotte ook ergens geparkeerd worden. Ook de nieuwe wadi die overtollig hemelwater uit de Antoon van de Venstraat opvangt, zal smaller worden. De twee-richtingen-weg wordt namelijk iets westelijker (richting Boslaan) gesitueerd, zodat er ruimte komt voor een veilig, losliggend pad.
Jos, gezien zijn van motorolie geblakerde vingers toch een liefhebber van motorvoertuigen zou je zeggen, is niet te spreken over de nieuwe verkeersplannen in ‘ zijn achtertuin’. Zijn zwarte wijsvinger priemt in de richting van een beekwoning op de tekening. Op die plek, bij de Komeet, staan volgens Jos nu nog mooie, volwassen eiken. Die staan niet op de tekening. Ook niet op de tekening van de vorige presentatie, zo vult zijn buurman bezorgd aan. Waar wel blijft ongewis.
Of de randweg niet vanuit de Bontstraat kan komen, hetzij door het bos, dan wel via de Crocusstraat is de volgende vraag. De Bontstraat is immers aangepast aan meer verkeersdruk dan de Antoon van de Venstraat. Niet dat ze in de Bontstraat zitten te wachten op nog meer verkeer, maar je moet wat. Het bos, met resten van een zandrug, lijkt van landschappelijke waarde. Het zou zonde zijn daar doorheen te ploegen voor een ontsluitingsweg.
Eigenlijk worden alle voorstellen die gedurende de avond gedaan worden, afgewimpeld door de mevrouw die baas van iedereen is, met het mantra van een beperkt budget. Toch worden onze op- en aanmerkingen braaf op een groot, geduldig blad van een flipover geschreven. Ik kan me voorstellen dat er eisen aan leveranciers en taxi’s gesteld gaan worden als handreiking en als stap op weg naar duurzaamheid. Bijvoorbeeld door alleen elektrische voertuigen toe te laten of transporten te clusteren, zoals Herman voorstelde. Of gooi het hele plan om en leg een weg aan naast de beek in plaats van buitenom. De woningen worden dan niet naar binnen, maar naar buiten gericht, naar de buitenwereld, waar het zo graag mee wil samensmelten.
Er wordt nog gevraagd wie in de klankbordgroep wil. Iedereen kijkt naar Jos. Iemand probeert het in mijn schoenen te schuiven. Niet dat ik er niet voor open sta, maar als het in de lijn van de voorlichtingsbijeenkomsten gaat, dan worden de leden van de klankbordgroep vooral gebruikt als doorgeefluik van verhalen over beperkte budgetten, deadlines die wijzigingen in de weg staan en meer van dat soort dooddoeners.
Ik hoop dat het bouwteam van Zonhove met creatieve oplossingen komt voor de bezwaren van buurtbewoners. Dan zijn de mooie bouwplannen niet alleen mooi voor de leden van Gehurterbij die op Zonhove wonen, verpozen en werken, maar ook voor de leden die er niet wonen.
Gehurterbijschrijver
ps. 19 mei, daags na publicatie ontving ik alsnog onderstaande info. De namen en functies heb ik niet meer toegevoegd aan het verhaal, maar kunnen wellicht informatief of verhelderend zijn voor de lezer :
Omwonendenbijeenkomst 13 mei in D’n Tref m.b.t. nieuwbouw SWZ Zonhove
· Welkomstwoord door Jody Cath, Raad van Bestuur SWZ
· Inleiding door Yvonne den Exter, Zorgdirecteur SWZ
· Irene Herben, strategisch adviseur vastgoed SWZ, toelichting op masterplan herontwikkeling Zonhove en stand van zaken tot nu toe.
· 3D presentatie door Rob van Vugt en Joost van den Brand van Pauwert Architecten
· Met omwonenden per straat in 3 groepen uiteen, met als doel informatie op te halen, vragen te beantwoorden, wat vindt u belangrijk? Wat zijn de aandachtspunten?
· Uitnodiging om mee te denken in klankbordgroep als vertegenwoordiging van uw straat.
· Afsluiting: dankwoord door Jody Cath.