Daags voor de garageverkoop spreekt de weerman van het acht uur journaal wederom zijn zegen uit. Het belooft een mooie, zonnige nazomer zondag te worden.
Precies het weer dat nodig is voor een geslaagde marktdag. Als we zaterdagavond tegen middernacht door de straat rijden, wordt op het tijdelijke terras bij Odette en Bas alvast een voorschot genomen op de winst van daags erna, zo lijkt het. Of misschien is het wel moed indrinken voor de komende handelsdag. Het ziet er in elk geval gezellig uit, maar in plaats van me erbij te voegen, kies ik voor de verleiding van het warme bed.
’s Morgens worden we al vroeg gewekt door het geroezemoes in de straat. Als ik de gordijnen een stukje opzij schuif, zie ik behalve het beloofde mooie weer, al heel veel activiteit in de Antoon van de Venstraat. De straat wordt afgezet, de eerste kostbaarheden worden al in de kraampjes uitgestald en ik zie ook al enkele bekende gezichten uit de Kanaalstraat. Auto’s met uitpuilende kofferbakken en volle aanhangers rollen traag door de “ winkelboulevard-voor-één-dag”, op zoek naar hun etalage.
Ondertussen loopt PW met handwijzers te slepen, waarmee de bezoekers makkelijk hun weg kunnen vinden. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Iedereen geniet zichtbaar van de gezelligheid die deze unieke samenwerking tussen bewoners van Zonhove, de Kanaalstraat en de Antoon van de Venstraat.
Al ruim voordat het startschot wordt gegeven voor de garageverkoop, lopen ook de eerste klanten al rond. Een man loopt met zijn twee kinderen vanaf de Nieuwstraat de Antoon van de Venstraat in. De handen onverschillig in de zakken. Hij lijkt vooral niet de indruk te willen wekken ergens naar op zoek te zijn, maar al snel glijden zijn handen over de mooie spullen die zijn uitgestald en niet veel later zie ik hem weer voorbij komen, maar nu met beide handen vol spullen op weg naar een tweede of derde leven. Ondertussen lonken zijn kinderen naar het enorme springkussen op de oprit bij de familie Plasmans. De man gebruikt de ingelaste springtijd om zijn armen even rust te gunnen en zet zijn aankopen neer.
Even verderop legt Lucienne, de “Esther van de Kanaalstraat”, nog maar eens uit dat ze al erg vroeg wakker was om cake te bakken. Ook zij lijkt zich prima te vermaken. Dat is bij Esther, onze “Lucienne van de Antoon van de Venstraat” nog even niet het geval. Haar dochters houden zich op hun oprit verveeld op tussen speelgoed en kleding waarvan ze, waarschijnlijk nog niet zo lang geleden, meenden dat hun leven niet compleet was zonder het te bezitten. Maar zoals zo vaak is het bezit van de zaak het einde van het vermaak. Van hun gezichten is zonder veel moeite af te lezen dat ze deze gezellige, stralende dag vooralsnog vooral beschouwen als een verplicht samenzijn met allemaal oude mensen en heel veel oude troep. Ach, toen ik vijftien was vond ik iemand van 45 ook al oud en rommelmarkten zeker niet cool, dus ik kan alleen maar smakelijk lachen om de pogingen van Esther om de meiden te enthousiasmeren.
Kado & Zo heeft dit jaar ook een eigen kraampje. Het is dé winkel voor leuke en originele cadeau artikelen (https://www.facebook.com/KadoenZo.Son). We kijken nog even bij Kees en Helma in hun winkel, waar Kees met gespeelde teleurstelling probeert duidelijk te maken dat hij het jammer vindt dat ik hem als afwasser heb afgeschilderd. Lachend nemen we samen zijn winkelinventaris door, maar gelukkig heb ik geen geld op zak, dus ik kan weer met lege handen, maar vol van geluk terug naar huis. Wat is het toch heerlijk om in de Antoon van de Venstraat te mogen wonen. Een straat uit duizenden, met een buurtvereniging uit duizenden.
Gehurterbijschrijver