De pauze is bijna voorbij. Voor even was het parkachtige Zonhove weer die oase van rust, zoals we die allemaal kennen en waarderen. Maar vandaag is alles anders. Vandaag gelden er andere wetten op Zonhove. De eerste
bikers wandelen al keuvelend weer terug naar hun imposante bikes en trikes die staan te glimmen in het flauwe najaarszonnetje. Zo ook Bart van de Wijgert uit Vinkel, die met vier vrienden is afgereisd naar Son om een vrijwillige, maar onmisbare bijdrage te leveren aan de realisatie van de zestiende Bike Trike Dag Zonhove. Zij zijn overigens niet de enige vrijwilligers. In totaal zijn er deze zaterdag zo’n honderd vrijwilligers actief om de bewoners maximaal te laten genieten van de dag waar sommigen alweer zo lang naar uitgekeken hebben. De dag dat ze voor even uit hun rolstoel getild worden en plaats mogen nemen op één van de tientallen trikes die het tijdelijke stratencircuit van Zonhove bevolken.
Mia, moeder van de zevenenveertig jarige Mandy is al vijfentwintig jaar vrijwilliger op Zonhove. Samen met haar man, die al zwaaiend met een grote geblokte vlag de doorstroom regelt op een smalle strook richting de pits, fungeert ze als marshall en ziet ze toe op de veiligheid. Hun dochter woont sinds haar zestiende op Zonhove. Bezorgd wijst Mia me op een dame op leeftijd die in de verte over het circuit loopt. Ze kan de vrouw zo snel niet bereiken en vraagt zich af waarom de vrouw daar op ’verboden’ terrein loopt.
Terwijl motoren weer worden gestart en richting de pits rijden, mijmert Jack over de eerste Bike Trike Dag, die hij destijds zelf organiseerde. In die tijd werkte hij bij Zonhove. Een cliënt zat in een maandenlang revalidatieproces en Jack beloofde hem dat hij een zijspan zou regelen waarmee de jongen na vier maanden aan bed gekluisterd te zijn mocht meerijden. Tegen de tijd dat hij zijn belofte moest gaan inlossen bedacht hij zich dat zo’n zijspan wellicht niet zo handig zou zijn. De jongen zou logischerwijs niet goed in en uit dat kleine bakje kunnen. De Harley Davidson rijder vroeg toen een vriend met een trike of hij wilde helpen. Dat wilde hij. En samen met hem boden nog vijf bevriende trikers hun diensten aan. Die eerste keer was natuurlijk één grote improvisatieshow, met enkel een kop soep en een broodje kroket als catering, maar het begin was gemaakt. Een succesformule was geboren, zo bleek in de jaren erna. Zeker nadat Loet, vader van één van de cliënten, het stokje overnam van Jack, groeide het evenement uit tot de feestdag die het nu is.
Intussen zijn alle motoren weer op het circuit te vinden en racen de ronkende trikes al claxonerend voorbij. Het lawaai is oorverdovend aantrekkelijk voor de meerijdende cliënten. „Make some noise“, staat heel toepasselijk te lezen op de muts die de vijftienjarige Jelle draagt. Zelf kan hij niet zoveel geluid maken, zo legt zijn vader uit, maar genieten des te meer. Van het geluid, van de trillingen van de machtige viercilinder onder het comfortabele zadel en van de wind in zijn gezicht die past bij de snelheid, maar die hij normaal niet voelt als hij in een taxibus meerijdt. Uit het enthousiasme waarmee Jelles vader het vertelt, lijkt het alsof hij zelf ook genoten heeft van de rit. De triker had er blijkbaar goed de vaart in. Die triker blijkt een trikester te zijn. De fraaie Boom trike wordt vakkundig over het bochtige circuit gejaagd door de eenenzeventig jarige Joke. Een vrouw met pit. Haar inmiddels achtenzeventig jarige man rijdt vandaag ook mee met zijn eigen trike. Dat is weer eens wat anders dan samen achter de geraniums wachten tot magere Hein het welletjes vindt.
Wachtend voor de geblokte vlag, vertelt Marcel uit St-Oedenrode hoe hij als triker zoveel plezier beleeft, enkel door te ervaren hoeveel plezier de cliënten beleven als ze achterop zitten. Eigenlijk is dat de reactie van elke vrijwilliger op dit evenement; het zien van al die blije, gelukkige koppies straalt af op iedereen er omheen. It’s magic. Ook Marie-Louise glundert van oor tot oor. Ze vond het heel leuk en ook de chauffeur was leuk. Samen met begeleidster Mariska mocht ze achterop bij Bart. Bart en vader Jos hadden een trike gehuurd voor deze gelegenheid. Of de passagiers van Jos ook zo gecharmeerd zijn van hun biker betwijfel ik. Aan de snelheid zal het niet liggen, want Jos stuurt de trike oerend hard en messcherp over de baan, alsof er een wereldtitel van af hangt. Helaas doet zijn knalgele, niet zo sexy jaren tachtig haarbandje, duidelijk afbreuk aan zijn stoere voorkomen. Het zal Jos niet deren. Hij komt hier niet voor zijn ego, maar voor de leden van buurtvereniging Gehurterbij die door hun handicap helaas niet zoveel bewegingsvrijheid kennen als de meeste mensen.
De Helmondse Wilbert is samen met Peter voor de eerste keer van de partij. Drie jaar geleden had hij zich ook opgegeven, maar toen gooide regen roet in het eten. Beiden hebben een aanhanger achter hun trike, die ze tijdens vakanties gebruiken voor hun bagage. Wilbert is bekend op het terrein. Als chauffeur voor Harting-Bank uit Helmond levert hij op Zonhove regelmatig cliëntgebonden rolstoelen af, zo vertelt hij, terwijl achterop Edwin zit te glunderen alsof hij zojuist een miljoen gewonnen heeft in de Staatsloterij. Het ging lekker hard en dat moet ook want naast het parcour staat voor de gelegenheid een groot bord met de tekst „Wie te zacht rijdt, raakt hier het rijbewijs kwijt“. Minimaal 50, staat er ook nog op het bord, voor het geval de boodschap niet duidelijk is. Dat is wel even wat anders dan het normaliter verplichte stapvoets rijden. Er raast een Honda Goldwing met zijspan voorbij die zich netjes aan de minimum snelheid lijkt te houden.
De Honda wordt achterna gezeten door een driezitter met achterop Kevin en zijn begeleidster Rita. De ontspannen lachende Rita lijkt een stuk meer op haar gemak dan onlangs tijdens de kanotocht over de Dommel. Hoewel de snelheid hier toch minstens tien keer zo hoog ligt, voelt de trike blijkbaar een stuk stabieler aan dan een wankele kano.
Even verderop, tussen d’n Tref en de kinderboerderij, is de pitsstraat ingericht Deze plek vormt het hart van het circuit. Het is er een drukte van belang. Het normaal zo vredige stukje Zonhove is veranderd in een zinderende sensatie van brullende motoren, indrukwekkende bikers, benzinedampen, omhoog priemende verchroomde en door de hitte blauwgekleurde uitlaten, verbrand rubber en uitlaatgassen die de afwezigheid van uitlaatkatalysatoren verraden. Hier, in het zenuwcentrum, heeft Peter de leiding. Hij schreeuwt de longen uit zijn lijf om zich boven het geluid van de zware motoren verstaanbaar te maken. Potige mannen staan klaar om cliënten op de trikes te tillen voor hun rit van het jaar. Maar ook om ze er van af te tillen als de dollemansrit, veel te snel alweer voorbij is. Twee tot vier van die, in oranje hesjes gestoken krachtpatsers zijn steeds nodig om een cliënt te verplaatsen. En er is geen tijd te verliezen want de rijen zijn eindeloos lang.
Geduldig wachten de cliënten op hun moment, terwijl de rij langzaam opschuift. Eerst langs de bar met lekkernijen en dan voorbij de DJ die er een schepje adrenaline bovenop doet met stampende beats, alsof er nog niet genoeg geluid is. Op het grasveldje genieten cliënten, vrienden en familie van de beleving, van het erbij zijn. Jeffrey heeft geluk. Hij is één van de cliënten die zichzelf goed kan vasthouden achterop een trike. Hij mag daarom op een tweezitter zonder begeleider mee rijden. Het overschot aan tweezitters betekent dat hij straks vast nog een rondje mag en daarna waarschijnlijk nog wel één of twee. In zijn felrode T-shirt zit gangmaker Jeffrey triomfantelijk te smilen met een glimlach zo breed als de breedste trike die je hier op Zonhove kunt vinden vandaag. Ook Nick is zo’n geluksvogel en ook hij mag nog een keer mee voor een rondje Zonhove. Nonchalant zet hij zijn zonnebril op en stapt met een beetje hulp achterop. Zijn gordel wordt vastgemaakt en je ziet hem denken: „gas erop!“
Jaja, dat rondscheuren is wel leuk, maar het moet wel allemaal veilig gebeuren. Carla beent in versnelde pas over het terrein. Ze is mede verantwoordelijk voor de veiligheid van alle deelnemers, bezoekers en vrijwilligers, al is het natuurlijk duidelijk dat ze niet overal tegelijk kan zijn en dus ook niet elk risico kan voorkomen. Ondanks haar zorgen geniet Carla van dit geweldige event. Het zien van zoveel vreugde bij haar geliefde cliënten doet haar goed. Dat compenseert dan weer voor die enkeling die op het terrein voor gevaarlijke situaties zorgt door op de afgesloten wegen te gaan lopen of over te steken zonder hulp van een marshall. Helaas zijn er ook vandaag kortlontige types bij die in woede uitbarsten als ze op hun onverantwoorde gedrag worden aangesproken. Fijn dat die mensen zo tevreden met zichzelf zijn dat ze het niet nodig vinden naar de goede raad van anderen te luisteren, maar ze brengen zichzelf en anderen in gevaar door hun onverantwoorde gedrag. Gelukkig loopt het op een paar van deze akkefietjes na, allemaal goed af op deze Bike Trike Dag. Gelukkig wel, want een evenement waar de deelnemers zo van genieten als hier op Zonhove verdient natuurlijk een zeventiende editie. Tot volgend jaar!
Gehurterbijschrijver