Het eerste lustrum van buurtvereniging Gehurterbij is zaterdag 13 mei 2017 uitgebreid gevierd in d’n Tref op het terrein van Zonhove. Net als ik die dag om kwart voor twee de voordeur open, gaan ook de hemelpoorten open. Voordat ik een paraplu heb gevonden is
de bui alweer over. Om nog op tijd te komen neem ik de fiets. Gelukkig ben ik nog niet de laatste als ik klokslag 14.00 uur aankom bij d’n Tref. Het is er een gezellige drukte onder de partytenten, die voor de ingang zijn opgezet. Ik hoor PW boven het geroezemoes uit in een poging om de meute in beweging te krijgen. Om twee uur staat immers het begin van de percussie workshop gepland. Dichterbij gekomen snap ik het getreuzel; er is een heuse rode loper uitgerold voor alle gasten. Wie wil er nou niet even uitgebreid genieten van dit buitenkansje om over een rode loper naar binnen te rollen of te lopen?
Er hebben zich bijna honderd bewoners, inclusief begeleiders aangemeld voor de workshop. Daarnaast nog een zestigtal buurtbewoners van de omliggende straten. Helaas komt een te groot deel van de zestig niet opdagen en dat is natuurlijk erg jammer. En een gemiste kans op een lesje lekker trommelen. De eerste groep gaat onder leiding van Ton van de Helm in de grote zaal van d’n Tref aan de slag met het slagwerk. Wij gaan naar de sportzaal in d’n Tref, waar Gerard Brohm op ons wacht met een heleboel verschillende soorten trommels en trommeltjes. In tegenstelling tot Ton, maakt Gerard geen muzikale eerste indruk op mij. Ik zou ‘m eerder aan de voordeur verwachten als ik een winterschilder heb besteld. Maar al snel blijkt dat een eerste indruk lang niet altijd een juiste indruk is, want Gerard is bijzonder muzikaal.
Met de nodige trucjes leert hij zelfs amuzikalen, zoals ik, binnen de marges meetrommelen zonder dat het erg storend wordt voor degenen die de maat wel kunnen volgen. Gelukkig kan ik afkijken bij Agnes, die dertig jaar bij de harmonie heeft gespeeld. Er blijkt meer muzikaal talent in de tent. Ook Jeroen bespeelt ogenschijnlijk soepeltjes de grote trom en zo zijn er nog veel meer die het kinderlijk eenvoudig schijnen te vinden. Gelukkig zie ik nog een paar lotgenoten die ook staan te stuntelen.
Het lijkt best lang, twee uur trommelen, maar de tijd vliegt voorbij. Voor mij tenminste, want ik ben voortdurend in opperste concentratie om in de maat te blijven. Ria daarentegen heeft geen enkele moeite met het ritme, maar wel met het gewicht van de enorme trom die als een molensteen om haar nek lijkt te hangen. Nadat de draagband van het Braziliaanse slagwerkinstrument is afgesteld gaat het gelukkig wat beter. Het is al bijna half vijf als Ton met een deel van de andere groep zich bij ons in de sportzaal voegt. Het andere deel moet even uitrusten van alle indrukken. In totaal staan er nu ruim tachtig “muzikanten” klaar om het geleerde in de praktijk te brengen. Gerard en Ton blijken hele goede docenten, want het einde van de workshop ontaardt in een muzikale apotheose. Het geluid vult werkelijk elk hoekje van de zaal en het klinkt ook echt als muziek in mijn oren. Oorverdovend mooi! Er wordt zelfs een geluidsopname gemaakt door Gerard. Misschien dat ik daar beter niet naar ga luisteren, maar gewoon in herinnering houd dat we superstrak gespeeld hebben. We hebben in elk geval veel lol gehad met z’n allen.
Tegen vijven loopt de sporthal langzaam leeg en verplaatst het hele gezelschap zich naar het terras voor d’n Tref en in de grote zaal voor het volgende talent. Het zijn Hans Teulings en Leon Spierings met hun frietwagens. Met hun team bakken ze in no-time voor iedereen een heerlijke puntzak friet met naar wens een frikadel, kroket of kaassoufflé. En voor degenen die geen genoeg kunnen krijgen van hun “verrèkes lekkere friet”, en die zijn er genoeg, is er ook nog een tweede, derde en als het moet vierde portie.
Terwijl we nog een beetje uitbuiken van de heerlijke friet, komen de taartjes al op tafel voor de nakende receptie. De vele genodigden ontbreekt het aan niets. De “Heeren van Uden”, die dit feest mede mogelijk hebben gemaakt worden natuurlijk uitgebreid bedankt. Van Esther en Jac krijgt voorzitter Jos een cadeau met een hele vette knipoog: een rode bodywarmer met daarop “president”, zoals de voorzitter van een Lions Club wordt genoemd. Jos heeft blijkbaar net iets te vaak spottend geroepen dat hij ook wel “president” zou willen zijn. Onze buurtvereniging heeft voortaan dus ook een president. Er volgen nog vele dankwoorden en dan wordt het langzaam tijd voor de feestavond.
De hele feestdag wordt muzikaal omlijst door DJ Timo. Buiten op het terras is intussen de vierkoppige gelegenheidsband “de drie vraagtekens” begonnen aan hun up close & personal optreden. Gefascineerd staan de feestgangers te luisteren naar het optreden. Ted Swinkels is behalve lid van de band ook lid van de buurtvereniging, dus hij staat op z’n eigen feestje te spelen. Iedereen mag voorstellen doen voor nummers. Als ze het gevraagde nummer kennen, dan spelen ze het ook. En dus komt er van alles voorbij, tot aan “het is moeilijk bescheiden te blijven” van Peter Blanker. De stemming komt er nu echt goed in en PW fluistert Ted iets in het oor. Het volgende nummer is “Houdoe en bedankt ole ole”. Dat is ook meteen het laatste nummer, dus nu weten we ook wat PW fluisterde.. Het is ook al laat om buiten nog zoveel geluid te maken en het feest verplaatst zich weer naar binnen. Daar staan nog een paar optredens op het programma. Er wordt volop gedanst en ook wel wat gedronken. Tegen twaalven houd ik het voor gezien, maar voor de rest gaat het nog even door. Het was een mooi feest. Op naar het volgende!
Gehurterbijschrijver