Na de kerstborrel spoed ik me naar huis voor nog meer kerstbeleving, met de jaarlijkse Kersttocht van Zonhove. Geen files gelukkig.
Uit de speakers klinkt “Driving home for Christmas” als ik de Antoon van de Venstraat indraai. Bijna thuis, helemaal vakantie. Heerlijk!
Buiten is het donker, droog en elf graden. Elf! Niet te geloven. Al dagen vecht de ijsmachine op het Kerkplein een verbeten strijd tegen deze historisch hoge temperaturen. Bijna duizend liter diesel schijnt er dagelijks verbrand te worden om het ijs begaanbaar te houden voor de vele schaatsliefhebbers. Waar ging de klimaattop ook al weer over, vorige week in Parijs?
Ondanks de relatieve warmte, doe ik toch maar een das om. Immers, beter tien blaren van de hitte dan één rilling van de kou, zo werd ons in militaire dienst geleerd. Ik sluit de deur achter me en wandel naar Den Tref. Onderweg valt het me op dat elke parkeerplaats op het terrein bezet is. Een goed teken. Niet veel later word ik als vanzelf via een paadje, geflankeerd door glazen conservenpotjes met daarin led-lampjes in de vorm van waxinelichtjes, naar een brandende vuurkorf geleid. Rondom de vuurkorf hebben bewoners van Zonhove met broertjes, zusjes, ouders en personeel met partners zich verzameld. Als ik nog dichterbij kom, zie ik dat Maria (Odette) bezig is om in geuren en kleuren het kerstverhaal te vertellen. Geboeid hoort de menigte haar zeggen dat ze het zo warm krijgt van Jozef. Ze ontvangt echter niet enkel warmte van hem en zo raakt ze uiteindelijk zwanger van hun beroemde zoon, Jezus.
Even verderop een volgende Maria. Ook deze Maria (Hannie) vertelt vol vuur over haar warme band met Jozef. Jozef had zijn zaakjes goed voor elkaar, zoveel wordt me wel duidelijk. Hannie en Odette vertolken beiden dezelfde rol om de enorme toestroom van publiek te verdelen en zo de vaart er in te kunnen houden. Ik neem afscheid van Hannie en volg het sfeervol verlichte wandelpad naar het bos. Onderweg krijg ik van Irma nog een kerststerretje om het kerstgevoel compleet te maken. Het bos is donker, maar de vele waxinelichtjes wijzen me de weg. In de verte hoor ik muziek en bij de volgende vuurkorf maak ik kennis met de drie muzikanten, Eric (gitaar+zang), Jens (trommel+zang) en Piet (accordeon). Achter mij komt alweer de volgende groep en samen luisteren we naar “Hop, hop, hop, het ezeltje” en andere kerstliederen. De stemming zit er goed in. Piet legt me nog uit wat het verschil tussen de trekzak en het accordeon is en dan is het tijd om verder de lichtjesroute af te lopen. Onderweg passeer ik nog diverse voorstellinkjes.
Bij Anna en Jenneke, beide werkzaam op Zonhove als respectievelijk orthopedagoog en psychologisch assistent, kan ik niet anders dan stoppen en even genieten van deze twee muzikale engeltjes. De dames spelen “ Heilige nacht” op viool en dwarsfluit vanaf hun geïmproviseerde podiumpje onder twee enorme dennenbomen. Alleen de sneeuw ontbreekt nog, maar daarentegen is het bij deze temperatuur wel mogelijk om wat langer te genieten van het optreden, zonder dat de mooie klanken worden overstemd door je eigen tandengeklapper.
Terug in de “bewoonde wereld” stuit ik op Carla die bij de wensboom staat. De takken van deze frisgroene spar hangen helemaal vol met wenskaartjes. De pennen , stiften en wenskaartjes liggen klaar op een tafel, zodat iedere deelnemer zijn of haar wens op kan schrijven. Ontroerend om te lezen wat er gewenst wordt voor het nieuwe jaar 2016 dat aan de einder al bijna zichtbaar is. “Dat ik nog lang en gezond mag leven” kom ik een paar keer tegen. Sanne wenst “dat lief konijn Snuffie slaapt in de hemel”. Claudia wenst “dat Guus Meeuwis komt”. Een zoetekauw wenst “ heel veel ijsjes”. Wiljan wenst “papa en mama alle geluk en liefde”. De groep van Timo heeft de wens “dat alle zieke mensen beter worden” . Een ander wenst “om weer een keer in de sta-rolstoel te mogen”. En zo hangen er nog tientallen hele mooie wensen in de boom. Opvallend dat er geen wensen hangen voor weer een nieuwe i-pad of de zoveelste doos Lego. Dat zijn meestal wensen die we kennen van kinderen die een leven zonder beperking leiden en geen idee hebben wat het betekent om jezelf niet vrij te kunnen bewegen en hoe het voor andere kinderen een vurige, maar nooit in te vullen wens kan zijn om zonder beperkingen te kunnen spelen, leren, gamen, ravotten of sporten.
Met de hartverwarmende wensen van de wensboom nog in gedachte, wandel ik terug richting Den Tref, totdat ik in een opstopping terecht kom. De meute wacht geduldig voor toegang tot de levende Kerststal die ik besluit dan maar over te slaan. Ik wandel onder een schitterende engel (Maaike) door, die metershoog tussen de bomen lijkt te zweven. Een mooie creatie.
Terug bij Ons Erf, tref ik veel buurtbewoners. Er hangt een gezellige, gemoedelijke ons-kent-ons sfeer. Verhalen worden uitgewisseld en vriendschapsbanden aangehaald. Het vlees is zwak en niet veel later sta ook ik aan een glaasje glühwein te nippen. Er is zelfs een compleet orkest dat voor de muzikale omlijsting zorgt. De nacht nadert en voor veel bewoners wordt het tijd om te gaan rusten, maar eerst worden alle vrijwilligers nog getrakteerd op een welgemeend woord van dank en luid applaus voor hun noeste arbeid. Een mooie beloning, maar Jac en Jan hoeven niet zo nodig in de spotlights te staan. Ze knikken naar elkaar en gaan met nieuwe energie aan de slag om alles weer op te ruimen voordat de donkere nacht ook hen dwingt het bed op te zoeken.
Gehurterbijschrijver