Bike Trike Dag Zonhove 2014
De zaterdagochtend loopt ten einde. Vanaf het Zonhove terrein zwelt de kakofonie van claxons en motorgeluiden alsmaar verder aan. Een duidelijk signaal dat de Bike-Trike-Dag-Zonhove-2014 zo meteen in alle hevigheid losbarst. Tijd om poolshoogte te gaan nemen.
Ik wandel het zonnige terrein op via de hoofdingang, waar ik vriendelijk ontvangen wordt door een marshall. Ze weet te melden dat de pits bij d’n Tref is en niet bij de Emiliusschool, zoals vorige keer. Die vorige keer was overigens alweer in 2012 want vorig jaar weigerden de weergoden hun medewerking.
Terwijl de bikers met hun “gasten” de eerste rondjes al draaien, volg ik te voet de route. In de eerste bocht staat het 10 km bord er een beetje verloren bij. Het is niet dat de boodschap op het bord aan duidelijk te wensen overlaat, maar de tientallen bikers die voorbij komen, negeren het bord volledig en duiken, strak sturend met hoge snelheid en luid claxonerend de bocht in. De bewoners die achterop zitten hebben zichtbaar heel veel lol. Breeduit lachend, proberen ze al joelend boven het geluid van de zware motoren uit te komen en wonderbaarlijk genoeg lukt dat veelvuldig. Er komt een paarse trike voorbij , rijkelijk versierd met paarse ballonnen. Op een spandoek staat in vrolijke kleuren geschreven : “Stoere mannen, grote baarden, mooie meiden, stoere trikes. Dat is Brink 14-16 op en top. Dus Bike en Trike dag kom maar op”. ’t Feest is compleet, dat is wel duidelijk.
Verderop rust ik even uit op de leuning van de brug over de Groote Beek. Het water stroomt traag, alsof ’t een dag is als elke andere. Maar dat is slechts schijn, want vandaag hebben de deelnemers voor een hele week plezier. Ik kan ze nu goed zien aankomen en zie sommigen met hun lach de zon overstralen, zo enthousiast zijn ze. Dan komt een trike voorbij met Ruud achterop. Hij kijkt wel stoer in zijn bikersoutfit, maar geeft er toch de voorkeur aan zich stevig vast te houden in plaats van naar mij terug te zwaaien. Niet geheel onverstandig, want de weg slingert hier nogal en de passagiers worden van links naar rechts geschud in het bochtendoolhof.
Ik wandel verder richting d’n Tref en kan ik een smalle chicane nog net op tijd opzij springen voor de aanstormende trike van Jack. Niet veel verder stopt de trike en sluit achteraan in de rij naar de pitstraat aan. Wout zit bij Jack achterop en samen hebben ze de nodige rondjes op de kanariegele machine gedraaid. Wat Wout betreft mogen er nog wel een paar rondjes bij. Oja, en het mag van hem ook nog wel wat harder.
De veertigjarige John zit achterop bij Frans. Frans is al veertig geweest, maar zijn trike houdt hem jong. Ook zij zijn aangesloten in de rij voor de pits. John kan er geen genoeg van krijgen en vraagt Mari of hij ook nog met hem mag meerijden. Dat mag. De trike van Mari is rijkelijk voorzien van chroom, heeft twee zeer comfortabel uitziende stoelen en maar liefst 5 grote luchthoorns om de aandacht te trekken van zijn omgeving, mocht dat op enig moment nog niet gebeurd zijn door de imposante verschijning. Goede keus John.
Op een hele mooie, grote foto langs de route staat Priscilla met de slogan “ik leef hier” naast een 10 km bord. Terwijl ik de foto bewonder, komt een trike voorbij gescheurd. Het blijkt George te zijn met zijn mooie oranje Rewaco. Helaas heeft hij dit jaar zijn oranje konijnenpak thuis gelaten. Priscilla zit bij hem achterop en ze passeert haar eigen beeltenis met “iets meer dan 10 km/uur”. Maar ach, vandaag gelden andere regels.
Naarmate ik dichter bij de d’n Tref kom, wordt het motorgeluid steeds vaker overstemt door het geluid van “the Seasons”, de band die optreedt op het terrein bij de pit stop. Carla komt voorbij , druk, druk, druk, maar toch even tijd om bij te kletsen. Tegen de dertig trikes doen er mee dit jaar weet ze te vertellen, waaronder een stuk of acht driezitters, zodat ook bewoners die niet zelfstandig achterop kunnen meerijden, zo toch mee kunnen. Of de circa 125 bewoners die aanwezig zijn ook allemaal achterop durven op ’t uur U is nog even afwachten, maar dat er heel veel, heel vaak nog een extra rondje willen is wel duidelijk.
Op het terrein komt ook Jos voorbij gewandeld. Ik zag hem al een paar keer langs komen op een trike, het bekende sigaartje losjes in de mondhoek. Hij zou zo een echte biker kunnen zijn met zijn outfit, maar misschien dat hij dan nog wel een tatoeage zou moeten laten zetten om zijn uitstraling als biker compleet te maken. Daarvoor kan hij terecht bij Desiree. Zij werkt al dertien jaar op Zonhove in de Komeet en is vandaag verantwoordelijk voor de tatoeages. Er is voor elk wat wils wat betreft kleur, afbeelding en glitters. Als een echte prof brengt ze bij Nienke een Bike-Trike-Dag tatoe aan op haar wang. Bob heeft al een stoere zwarte hoofdband, maar de zwarte tribal op zijn arm maakt het helemaal af op deze dag.
Antonie van Brink 5-7 is nog een beetje beduusd van de dollemansrit. Hij heeft het gevoel alsof zijn stoel ook schudt, terwijl die toch echt stil staat. Ondanks de lichte duizelingen wil hij nog wel een rondje en besluit om weer achter in de rij met wachtenden aan te sluiten. De vraag is of hij het gaat halen, want de klok nadert de vijf uur en dan is het “ einde oefening”. Voor mij wordt het ook tijd om naar huis te gaan en ik wandel terug, het feestgedruis achter me latend. Als ik vanuit de zij-ingang van Zonhove de Antoon van de Venstraat in loop, valt de relatieve rust me op in ons gezellige straatje waar het normaal altijd zo druk lijkt met verkeer. Waar een middagje op het circuit al niet goed voor is.
Gehurterbijschrijver