We schrijven 5 juli 2014 en de wereldkampioenschappen voetbal zijn in volle gang. Voor de bewoners van Zonhove bestaat de mogelijkheid de belevenissen van het Nederlands elftal op het grote scherm in d’n Tref te bekijken, samen met andere leden van buurtvereniging Gehurterbij.
Het is de zaterdagavond van de kwartfinale Nederland/Costa-Rica. Ik zit nog thuis onder de veranda en merk dat met het ondergaan van de zon, ook de omgevingsgeluiden die bij wonen in het centrum horen, langzaam wegebben. De kerkklok verstoort de stilte als ze elf keer achtereen de uitgestorven straten vult met haar zuivere klank. Omdat de wedstrijd om tien uur begon, neem ik maar aan dat de eerste helft er nu onderhand wel op zit en dat betekent dat het tijd wordt om naar d’n Tref te wandelen om me op de hoogte te stellen van de tussenstand. En natuurlijk om de rest van de match te volgen, want ik ben dan wel geen voetbalfan, maar hoop natuurlijk wel vurig dat we winnen.
Als ik vanuit de donkerte aan kom lopen bij d’n Tref, valt mijn blik op de in oranje uitgedoste groep kijkers. Ongeveer vijftien bewoners met hun begeleiders en nog een tiental buurtbewoners van Gehurterbij kijken gebiologeerd naar het grote scherm. De tweede helft gaat zo beginnen en op het scherm staan twee nullen. Blijkbaar heb ik nog niks gemist. Ik neem plaats naast de bar, waar ook Ruud zit. Zijn colaatje en een zakje naturel chips op schoot , de oranje pet op de kop. Ruud kom je vaker in het dorp tegen dan op Zonhove; hij rijdt graag rond en is altijd in voor een praatje. Ook nu vindt hij het wel gezellig om een beetje te buurten en hij rolt zijn stoel naast de mijne. De tweede helft begint en ons gesprek ook. We klinken met onze flesjes cola op de goede afloop.
Dat Ruud al 53 is komt als een verrassing; ik had hem een paar wereldkampioenschappen jonger geschat. Hij is de tweede uit een gezin met vier jongens. In 2006 zijn kort na elkaar zijn moeder en vader overleden. Gelukkig komen zijn broers regelmatig op visite. In Brazilie is inmiddels de 78-ste minuut van de wedstrijd ingegaan en wederom gaat er een speler van Costa-Rica tegen de vlakte. Hij wordt in een bakje van het veld gedragen, terwijl de stand bevroren lijkt op 0-0. Gonzales houdt Robben vast en dat betekent een vrije trap voor ons. Nederland knalt de bal keihard tegen de paal. Vind ik altijd knap dat je de paal kunt raken terwijl er zoveel plaats naast is. Ruud vertelt dat hij onlangs zelfs in het PSV stadion geweest is bij het concert van Guus Meeuwis. Dat was genieten. Van zijn colaatje heeft hij ook genoten; het flesje is leeg. Op het grote scherm zien de spelers er inmiddels ook een beetje leeg uit.
Een dame in een Roy Donders juichpak komt voorbij, maar vooralsnog heeft ze weinig reden tot juichen. Er is immers nog geen bal voorbij de doellijn gekomen. Van de 17 miljoen voetbaldeskundigen in Nederland, zit een kleine selectie vanavond in d’n Tref. Met name Jan heeft zijn roeping als bondscoach gemist, want regelmatig horen we zijn stem boven Jan en alleman uitkomen als een speler weer een andere manouvre maakt dan Jan noodzakelijk acht om het spel een andere wending te geven. Gelukkig doet Jan ook voor de buurtvereniging heel nuttig werk, dus het Nederlands elftal moet het voorlopig maar met Louis van Gaal zien te redden.
Ruud haalt voor ons nog een colaatje. Suiker om de vroege nacht door te komen. Hij heeft het naar zijn zin. Inmiddels is het 23:45u en ik hoor de commentator zeggen dat we in de 90-ste minuut zitten. Nog vier minuten weet Ruud te melden als ik hem vraag hoe lang het nog duurt. Het wordt nu toch wel spannend en Ruud manouvreert zijn stoel wat meer richting het scherm. Het fluitsignaal geeft spelers, toeschouwers en ons even de tijd om op adem te komen, voordat de verlenging van twee keer een kwartier begint. De verlenging brengt weinig soelaas; is Nederland dan toch niet zo goed, of is Costa-Rica top? Je kunt natuurlijk ook gewoon pech hebben. Iedereeen heeft weleens pech in het leven, zelfs een voetbalspeler van honderd miljoen.
Het is inmiddels ruim na twaalven en Ruuds gedachten dwalen af naar de Verwenkermis die de volgende dag georgansieerd wordt op het terrein van Zonhove. Zijn broer komt op bezoek en hij kijkt er echt naar uit. Enkele clienten zijn inmiddels naar hun kamer gebracht, want het duurt wel allemaal erg lang. De verlenging hadden ze over kunnen slaan, want het enige dat daarin gebeurt is de keeperswissel na 120 minuten. Een tactisch zeer sterke zet van Van Gaal zal even later blijken in de strafschoppenreeks, waarin Nederland de halve finale bereikt door het fenomenale optreden van de ”nieuwe” keeper. Jan is nu ook enthousiast; blijkbaar hebben ze toch goed gespeeld.
Vlak voor de strafschoppenreeks was Ruud naar voren in de zaal gereden om de laatste minuutjes samen met zijn maatjes te kijken. Als hij na afloop terug komt gereden maken we een high five en zeg ik ‘m dat de overwinning komt doordat hij naar voren is gegaan om de spelers aan te moedigen. Hij glundert en rijdt vervolgens opgewekt achter de rest aan, d’n Tref uit, op zoek naar het volgende avontuur, morgen op de Verwenkermis.
Ik wandel in de aangename zomernacht terug naar huis met Odette en ze vertelt over haar aanstaande avontuur om een deel van het Pieterpad te gaan wandelen. Door haar enthousiaste verhaal krijg spontaan zin om ook het Pieterpad te gaan bewandelen, maar helaas zit mijn vakantie er al op en zal ik het moeten doen met de vreugde van de 1-0 overwinning van Nederland op Costa-Rica. Hoe lang de vreugde stand gaat houden is op het moment dat ik dit schrijf nog ongewis, maar inmiddels oud nieuws.
Gehurterbijschrijver