Nu de Kroonappels van het Oranjefonds definitief aan onze neus voorbij waren gegaan en de winter eind maart nog steeds van geen wijken wilde weten, was er dringend behoefte aan goed nieuws, warmte en gezelligheid.
Het eervolle optreden van Leon, waarin hij ,vlak voor het Paasweekend, de laatste steen mocht leggen van de bestrating over de nieuwe Dommelbrug, vond helaas buiten het blikveld van Gehurterbij plaats. De verwachtingen voor het komende optreden van de Paashaas bij de buurtvereniging waren dan ook hooggespannen.
Zondagmiddag 31 maart was het dan zover. Tussen één uur en half twee stroomt d’n Tref snel vol met bewoners van Zonhove en een heleboel kinderen van de aanliggende straten. Samen met hun ouders en begeleiders luisteren ze naar de instructies die ze van PW krijgen. De opzet blijkt namelijk iets aangepast ten opzichte van vorig jaar en met reden.
Vorig jaar had de Paashaas alle eieren op het parkachtige terrein voor d’n Tref verstopt. Toen het startsein werd gegeven stoven de kinderen alle kanten op, waarna ze in hun enthousiasme binnen no-time alle eieren hadden gevonden. De eerste bewoners van Zonhove reden op dat moment echter pas zo’n beetje d’n Tref uit, dus daar zat nog een klein verbeterpuntje voor de Paashaas. Dit jaar had de Paashaas assistentie. Oplettende aanwezigen konden af en toe twee Paashazen tegelijk in het park voorbij zien rennen. Jos en Adrienne (vrijwilligster Zonhove) hadden zich hiervoor beschikbaar gesteld. Blijkbaar wordt de aanwezigheid van wild nog steeds niet door iedereen op prijs gesteld, want er liepen ook twee jagers in camouflagepak rond. Met hun plastic uzi’s maakten Jac en Bart verbeten jacht op de rondhuppelende Paashazen.
Voor de 44 deelnemende bewoners waren dit jaar de eieren in het park verstopt, terwijl voor de kinderen van de omliggende straten 45 eieren in het glooiende bos naast het park waren verstopt. PW geeft eerst het startsein voor de 13 kinderen die in het bos mogen gaan zoeken. Nog een beetje onwennig lopen de eerste naar buiten, richting het bos. Zodra ‘n paar achteropkomende kinderen hen echter voorbij rennen, zet de hele horde de sprint in en een paar tellen later zijn ze uit het zicht verdwenen.
Dan gaan ook de deuren wagenwijd open voor de 44 bewoners, die de route door het park gaan rijden. Samen met hun begeleiders turen ze naar de struiken op zoek naar zoveel mogelijk paaseieren. Een mooi zicht vanuit de inmiddels lege Tref. Hoewel het nog erg koud is, zo’n graad of 3 boven nul, is het wel lekker zonnig. Zeker als je binnen staat en tegen de hete verwarming leunt, voelt het toch een beetje meer als lente dan wanneer je buiten in de gure wind staat.
Binnen spreek ik nog even met Sander. Hij is niet mee paaseieren gaan zoeken, want hij is een beetje moe. Voor hem blijft er vast ook nog wel een paasei over, ook al gaat hij ze niet mee zoeken. Maar ook zonder paasei vindt hij het wel prima; hij is met zijn gedachte al bij komende woensdag, als hij weer een dagje naar huis mag.
Ik besluit nog even het bos in te wandelen om te kijken hoe de zoektocht vordert. De kinderen zijn inmiddels zo’n half uur aan ’t zoeken en hebben allemaal al één of meer eieren gevonden. Toch zijn ze er vast van overtuigd dat er achter de volgende boom misschien nog een ei te vinden is en dus gaat ‘t speuren verder.
Hoewel de meeste kinderen, geheel in stijl, met een mooi, klein mandje rondlopen, zijn er ook paar die, indachtig de crisis, een grote plastic boodschappentas bij zich dragen om de buit in te bewaren. Als we later allemaal verzamelen in d’n Tref voor de afsluiting, blijken die grote tassen toch wel handig. De plastic paaseieren die iedereen verzameld heeft kunnen daar namelijk worden ingeruild voor echte chocolade paaseieren en een grote chocolade paashaas.
Het is bijna drie uur als ik d’n Tref verlaat. Buiten gekomen sla ik mijn kraag omhoog en fiets tegen de snijdende wind in naar huis. Onderweg speuren mijn ogen onbewust de omgeving af op zoek naar vergeten paaseieren.
Gehurterbijschrijver